Κίμων Κλωνάρης... Ευχές: «Μόνο ο θυμός θα φέρει μια καλύτερη χρονιά»

Κίμων Κλωνάρης,
ένας πράκτορας ΟΠΑΠ από τη Θάσο

24 Δεκέμβρη 2011

Ευχές: «Μόνο ο θυμός θα φέρει μια καλύτερη χρονιά»

Η βιοπάλη ασφυκτιά, ακόμη κι αυτές τις μέρες που παραδοσιακά οι μικρονοικοκυραίοι καταθέτουν τον οβολό τους στη τύχη, μοναδική ελπίδα να αλλάξει η μοίρα τους. Οι δρόμοι είναι άδειοι, όπως και η αγορά. Τα βήματα περνούν απ’ έξω βιαστικά και τα πρόσωπα σκλήρυναν. Σπάνια ακούγονται ευχές κι όσες ξεφεύγουν από τα πικρά στόματα βγαίνουν μισές. Πάει το «καλή» και μένουν σκέτες η «χρονιά» και οι «γιορτές». Γιορτές είναι αυτές; Πώς να ευχηθείς «καλές γιορτές»; Ποια «καλή» χρονιά; Ποιον να κοροϊδέψεις, αφού όλοι κατάλαβαν ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο και το 2012 φέρνει μεγαλύτερες αγωνίες. «Και μη χειρότερα» είναι το μόνο που μας ταιριάζει πια. Μήνες έχω να ακούσω στο πρακτορείο το «καλοφάγωτα», σαν μετρώ τα κέρδη στους τυχερούς. Τώρα το μόνο που ακούγεται είναι οι απελπισμένες φωνές «το 19 ρε, για να πληρώσω τη ΔΕΗ» και «το 80, το 80 γαμώτο, να πληρώσω το νοίκι». Ντρέπομαι…

Είμαι ανάποδος άνθρωπος. Πάντα, ως τώρα, έβλεπα την 25 Δεκέμβρη ως την παγκόσμια μέρα των αρχαίων θρησκειών που τιμούσαν την αναγέννηση του θεού Ήλιου, μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Επιτέλους σπυρί-σπυρί θα μάκρυνε η μέρα, να έρθει η άνοιξη. Τα «Χριστούγεννα» να γιορτάζονται Δεκέμβρη, με τα πρόβατα στη φάτνη της Βηθλεέμ (άρα άνοιξη και όχι χειμώνας) δεν μου καθόταν καλά. Και αποστροφή μου γεννούσε η ψευτοευημερία του 14^ου μισθού, με τον κόσμο που περίμενε ειδικά αυτές τις μέρες να ντύσει με πολύχρωμα γυαλιστερά χαρτιά τη φτώχεια του και να μοιράσει κακόγουστα δώρα, φτιαγμένα στα σκλαβοπάζαρα εργασίας της μακρινής Ανατολής. Ναι ήμουν πάντα από αυτούς τους ελάχιστους, που οι γιορτές τους μελαγχολούν και τους θλίβουν. Αλλά φέτος γέμισαν οι δρόμοι με σκυφτά κεφάλια και η δική μου κακοκεφιά περίσσευε. Έτσι, ε; Ανάποδα λοιπόν εγώ. Φέτος θα γύριζα τα πάνω κάτω και θα γιόρταζα «Χριστούγεννα». Έστω και μόνο για να σπάσω τα νεύρα αυτών που σχεδίασαν την καταστροφή και κάθε χαμόγελο το βλέπουν ύποπτο, σαν σαμποτάζ στα ληστρικά σχέδια των golden boys της Wall street και του City.

Ένας δίμετρος φουσκωτός Αϊ Βασίλης στήθηκε έξω από τη βιτρίνα να καλαντίζει τους περαστικούς και μια μεγάλη κορδέλα στα ανοιχτά του χέρια διαφήμιζε το Τζόκερ (επιτέλους αποστομώθηκαν οι κακόβουλοι και τα ειρωνικά τους σχόλια πως «πάντα στις γιορτές βγαίνουν Τζακ-Ποτ, για να μας παίρνετε τα λεφτά»). Δέντρο δεν στόλισα (δεν πελεκώ τα ζωντανά και τα πλαστικά μου φαίνονται γελοία) αλλά ένα μεγάλο τρεχαντήρι. Με τα φωτάκια του και τα χαρούπια του, τα φρούτα και τις μακριές ασπροκόκκινες ραβδωτές καραμέλες να κρέμονται στα ξάρτια του. Ξανάγινα παιδί.

Σήμερα, παραμονή, ήρθα από τις εφτά το πρωί. Δίπλα στην είσοδο μπήκε το τραπέζι υποδοχής των καλαντιστών. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες και ξερά σύκα και σοκολατένιες ελίτσες και ένα σωρό καραμέλες και ζαχαρωτά. Λιμπιζόσουνα να τα βλέπεις. Χαρά που θα έκαναν τα παιδιά…

Στις οκτώ άνοιξα τις πόρτες και περίμενα. Η πρώτη παρέα φάνηκε σχεδόν αμέσως. Τα κεράσματα λεηλατήθηκαν εν ριπή οφθαλμού. Οι κουραμπιέδες έσπασαν και γέμισαν άχνη τα ξερά σύκα, προκειμένου να πακτωθούν σε βρώμικες τσέπες. Οι καραμέλες γέμισαν σιρόπια και βρέθηκαν στον δρόμο. Πεινασμένα μάτια… «Παράδες δεν έχ’;»

Τα φτωχά χωριά της Θράκης, ψηλά στα σύνορα, γέμισαν ξημερώματα τα φέριμποτ και ξεβράστηκαν στο νησί. «Αφτίν’ δίνιν’»… Ζητιανιά με κάλαντα… Τι Χριστός, τι Αλλάχ… «Παράδες δεν έχ’;»… Τα μάζεψα όλα βιαστικά σε μαύρες σακούλες, έσπασαν τα περισσότερα, κι έκλεισα τα φώτα. Δεν ξανάνοιξα μέχρι αργά το μεσημέρι, που χάθηκαν οι παγωμένες φωνές των μικρών επαιτών. Δεν θύμωσα. Σε λίγο όλοι οι νέοι της χώρας θα ξεβραστούν στα ανήλια σοκάκια του Μονάχου και της Αγγλοσαξωνίας να λένε τα κάλαντα στους δυσκοίλιους του Βορρά… Γιατροί, διανοούμενοι, χέρια σπουδαγμένα στις τέχνες, μηχανικοί, καλλιτέχνες, αθλητές όσο - όσο. «Παράδες δεν έχ’;»… Τα χειρότερα δεν έφτασαν ακόμη… Αλλά, για να μην φτάσουν ποτέ, θέλει πολύ αγώνα… Θα βγούμε μπροστά ή θα σκύψουμε το κεφάλι για άλλα 400 χρόνια; Πως; Πρώτα πρέπει να θυμώσουμε πολύ!

Στο σκοτεινό γραφείο πήρα μια συνέντευξη του Τσόμσκι για την Ελλάδα, ν’ απασχολήσω το μυαλό μου. Γευόμουν και τις σοκολατένιες ελίτσες που είχαν περισσέψει στο σακουλάκι. Τα γράμματα δεν στέκονταν στη θέση τους. Καφέ δεν πίνω εδώ και πολλά χρόνια. Σηκώθηκα και έψησα έναν σκέτο. Έβαλα και μια γουλιά κονιάκ. Κανονικό μνημόσυνο. Πήρα λογαριασμούς, κάτι να κάνω…

Έσοδα τον μήνα Δεκέμβρη 33% κάτω. Έξοδα λειτουργίας 10 ως 20% πάνω! Γιατί;

Τα έλεγξα ένα - ένα. Τα στυλό με τη φίρμα που παραγγέλνω χίλια - χίλια, από 170 πήγαν 192. Η καθημερινή σακουλίτσα με τις καραμέλες στην υποδοχή από 3,30 έγινε 3,60. Γιατί; Η ΔΕΗ λέει δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πολυεθνικών μετόχων της και πήρε έγκριση να αυξήσει τα τιμολόγια της κατά 13%! Αϊ σιχτίρ κι αυτοί και όλο τους το σόι. Τόσο πάνω το ΝΟΥΝΟΥ για τον καφέ των πελατών, τόσο το χαρτί Α4, 20% οι μελάνες των εκτυπωτών, που θα πάει ρε;;;    

Το τραπέζι μου στρώνεται μισό, γιατί έπεσαν τα έσοδα. Αλλά το μισό είναι μισό. Δεν είναι το μισό του μισού. Μισό είναι γιατί τα έσοδα μου κόπηκαν στη μέση. Γιατί να δεχτώ πως και από το μισό πρέπει να κόψω άλλο μισό, επειδή τα αρπακτικά δεν σταματούν την ανηφόρα των τιμών; Αφού ρε κόψατε στη μέση τον μισθό της πωλήτριας, γιατί τα μακαρόνια σας εξακολουθούν την ανηφόρα; Γιατί το τραπεζάκι στα ΙΚΕΑ της Γερμανίας κάνει 9 ευρώ και στον Κηφισό το πουλάτε 17; Και σε αυτό, η τεμπελιά του Έλληνα φταίει; Διαβάζω ένα γραφτό του Παύλου Τσίμα.

« …Το Βερολίνο επιμένει πως οι αιτίες της κρίσης είναι τοπικές όχι συστημικές. Κάποιοι ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους, ξόδευαν περισσότερα απ' όσα παρήγαγαν, δανείζονταν περισσότερα απ' όσα μπορούσαν να ξεπληρώσουν και τώρα ένας δρόμος υπάρχει επιστροφής των αμαρτωλών στον παράδεισο: αυστηρή λιτότητα, έμπρακτη μεταμέλεια ώστε να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των αγορών. Αλλά η Ισπανία ήταν δημοσιονομικά πολύ πιο ενάρετη από τη Γερμανία. Στα χρόνια 2000-2007, από το ευρώ ως την κρίση, η Ισπανία είχε 0,3% πλεόνασμα ενώ, στα ίδια χρόνια, η Γερμανία εμφάνιζε έλλειμμα (-2,2%). Επιπλέον, η κατανάλωση αντιπροσώπευε μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ στην Ισπανία από ό,τι στη Γερμανία (62,4% έναντι 67,4%) και οι επενδύσεις κεφαλαίου ήταν μεγαλύτερες στην Ισπανία απ' ό,τι στη Γερμανία (23% έναντι 16,2%). Γιατί, λοιπόν, οι αγορές τιμωρούν την ενάρετη Ισπανία και επιβραβεύουν την άσωτη Γερμανία; Εξήγηση υπάρχει. Αλλά δεν έχει καμιά σχέση με το παραμύθι περί άσωτων αμαρτωλών του Νότου... Ο μύθος που από τα γερμανικά ταμπλόιντ πέρασε και στις στήλες σοβαρών γαλλικών εφημερίδων είναι πως στη ρίζα του προβλήματος βρίσκεται μια πολιτιστική διαφορά, ότι εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε αρκετά Ευρωπαίοι, κακώς μας έβαλαν στην παρέα τους και καλά θα ήταν να μας ξεφορτωθούν. Γιατί είμαστε απείθαρχοι, τεμπέληδες και ζούμε εις βάρος του κράτους, όχι από τον ιδρώτα μας. Αλλά έχει ενδιαφέρον να ρίξει κανείς μια ματιά στα στοιχεία του ΟΟΣΑ (επεξεργασμένα από τον Κας Μανσόρι). Ο μέσος Έλληνας, λοιπόν, εργάζεται 2.100 ώρες τον χρόνο (έναντι 1.500 του μέσου Γάλλου και 1.400 του μέσου Γερμανού), η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα αυξήθηκε, στα χρόνια του ευρώ, κατά 2,4% (έναντι 0,9% στη Γαλλία και 1% στη Γερμανία) και όσο για το κράτος, η κατά κεφαλήν κοινωνική δαπάνη στην Ελλάδα είναι μόλις 9.000 ευρώ (έναντι 13.000 ευρώ στη Γερμανία και 14.000 ευρώ στη Γαλλία)…».

Άρχισες να θυμώνεις τώρα, εσύ που υπομονετικά διαβάζεις τόση ώρα; Ο θυμός μόνο θα μας σώσει. Μόνο από θυμό θα ξεσηκωθεί ο Έλληνας σήμερα. Αλλιώς θα μας φάνε οι «διαπραγματεύσεις»!

Άνοιξα τον υπολογιστή και πήρα να διαβάζω τα κλαδικά νέα από τα blog και τα forum φιλότιμων συναδέλφων που προσφέρουν στην ενημέρωση, αν και έχουν δημιουργήσει έναν μικρόκοσμο που τους παρασύρει να το βλέπουν ως αντιπροσωπευτικό δείγμα. Κι όμως χιλιάδες πράκτορες ούτε καν έχουν ακούσει για VLT’s και Gaming Halls. Με τίποτε δεν αντικαθίστανται οι ζωντανές επαφές στα κατά τόπους Σωματεία. Ας είναι. Διάβασα και τις ευχές των συνδικαλιστικών οργάνων, που μοίρασαν αφειδώς δεξιά κι αριστερά. Δεν με αντιπροσωπεύουν. Καταθέτω τις προσωπικές μου:

Η χρονιά που έρχεται να φέρει την αφθονία* σε όσους μοιραζόμαστε την καθημερινή αγωνία για τις οικογένειες των βιοπαλαιστών, για τους ανέργους που πετάχτηκαν στον δρόμο λίγο πριν τη σύνταξη, για τους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να πληρώσουν τα φάρμακα τους, για τους νέους που τους κλαδέψαμε τα όνειρα. Φυσικά ευχές και στα στελέχη της ΟΠΑΠ, σε όσους αγωνιούν μαζί μας. Στους άλλους, σε πολιτικούς ξενόδουλους, σε τραπεζίτες όρνεα, σε συνδικαλιστές των ΜΜΕ, στους ατσαλάκωτους που παίρνουν μπόνους κόβοντας τον μισθό της καθαρίστριας, σε αυτούς που τρέχουν να ξεπουληθούν στα νέα αφεντικά για να σώσουν το τομάρι τους, τους δίνω την κακή ευχή αϊ στον κόρακα* και το βιός γρόσα*. Και όσοι υποψιάζονται πως τους αφορούν, ας πάνε στα υστερόγραφα να βρουν τις ερμηνείες. Γιατί είμαι ήδη θυμωμένος. Κι αν δεν θυμώσουμε όλοι…

Ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται τα ήθη και τα έθιμα εκεί που ζει, αλλιώς ασεβεί στον γείτονα του. Ο πολίτης υποχρεούται να πειθαρχεί στους νόμους της πολιτείας του, ειδάλλως απειθαρχεί στην πλειοψηφία. Όμως κάθε ζωντανή ύπαρξη οφείλει να οδηγείται και από τις κυρίαρχες αρχές της προσωπικής επιλογής αλλιώς χάνει τον δρόμο της ζωής και τον πολύτιμο αυτοσεβασμό.

Να με συμπαθάτε που χαλώ την παραμυθένια ατμόσφαιρα των εορτών. Σε λίγες ώρες ξημερώνουν Χριστούγεννα. Αλλά η καρδιά μου μαύρισε... «Παράδες δεν έχ’;»… Κι ήταν μόλις πέντε χρονών παιδάκια…

Κίμων Κλωνάρης

Υ.Γ.:

Αφθονία* η επικούρεια κατάκτηση να περνάς καλά με ότι δικαιούσαι να έχεις, ώστε να μη φθονείς τον άλλον. Ο Α-φθονος δεν ζηλεύει όσα δεν χρειάζεται και επομένως γρήγορα κατακτά τη γαλήνη. Ο φθονερός  ποτέ δεν μπορεί να ικανοποιηθεί και πάντα δυστυχεί.

Άϊ στον κόρακα* από το κλασικό «άπιθι εις κόρακας» δηλαδή να κηλιδωθεί τόσο η τιμή σου που να αφεθείς άταφος, να σε ρημάξουν τα κοράκια.

Το βιος γρόσα* Να σε βρεί τόσο μεγάλη συμφορά, που να αναγκαστείς να πουλήσεις όλη σου την περιουσία.

Ναι, ο θυμός μου δεν κρύβεται…