Κίμων Κλωνάρης..3 εβδομάδες μετά την έκτακτη Γ.Σ.

Κίμων Κλωνάρης,
ένας πράκτορας ΟΠΑΠ από τη Θάσο

3 Γενάρη 2012

(3 εβδομάδες μετά την έκτακτη Γ.Σ. ΠΟΕΠΠΠ, για την αναβάθμιση των παιχνιδιών και τα VLT’s)

Το «θέλω» χωρίς το «ξέρω πως θα το πετύχω», είναι μια τρύπα στο νερό …

Μεγάλη έκπληξη μου προκάλεσε το γεγονός πως οι «θυμωμένες» ευχές των Χριστουγέννων είχαν πολύ μεγαλύτερη απήχηση από τον «σκληρό» συνδικαλιστικό μου λόγο. Κι όμως δεν είπα τίποτε λιγότερο ή κάτι διαφορετικό απ’ ότι μας απασχολεί όλον αυτό τον καιρό. Ίσως κουράστηκε το ίδιο το είναι μας από τις «συνταγές σωτηρίες» και το μόνο που πια χρειαζόμαστε είναι αφορμές για προσωπικό προβληματισμό και ατομική ευθύνη πρότασης στο συνολικό σχέδιο εφικτής λύσης. Από τις αντιδράσεις σας, αυτό που εισέπραξα εγώ είναι πως δεν πρέπει να επαναληφθεί το λάθος του «κρυστάλλινου» ψηφίσματος της Γ.Σ. του περσινού Γενάρη.

Και πέρσι το φθινόπωρο, όπως και φέτος, πίεζα για σύγκληση έκτακτης Γ.Σ.. Γιατί είχε παραγίνει το κακό να δηλητηριάζεται η αγωνιστικότητα μας από το επιχείρημα «ότι κι αν αποφασίσουμε, δεν πρέπει να βλάπτει επιχειρηματικά την ΟΠΑΠ»! Πίστευα πως το Δ.Σ. είχε κολλήσει στον βάλτο της πυκνής συναναστροφής με τη διοίκηση της ΟΠΑΠ και αντί να μπολιάσει τις αποφάσεις τους με τις δικές μας προτάσεις, τουναντίον αποδεχόταν βήμα-βήμα τα επιχειρησιακά σχέδια της ΟΠΑΠ, ως τα μόνα ρεαλιστικά σχέδια! Δεν πήγαινε άλλο...

Είναι αλήθεια πως πίεσα σχεδόν απάνθρωπα το Δ.Σ. για να συρθεί σε μια έκτακτη Γ.Σ.. Όμως μιας και το αποτέλεσμα μόνο έτσι μπορούσε να επιτευχτεί, δεν μετανιώνω. Συγκλήθηκε η Γ.Σ.. Και τι έγινε; Οι επιτήδειοι (όχι όλο το 15μελές, αν κι αυτό δεν μειώνει τη δική τους ευθύνη για την ανοχή που έδειξαν) κατάφεραν να διαλύσουν τη ΓΣ και να τη μετατρέψουν σε προσβλητική διαφημιστική επίδειξη των προσόντων συγκεκριμένου λογιστικού γραφείου. Το επιχείρημα ήταν πως εφόσον η πολιτεία είχε την πρόθεση να μας χώσει στα Βιβλία, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε και το μόνο που έμενε ήταν να «διαβουλευτούμε» με τους λογισταράδες για το πώς θα βρίσκαμε τερτίπια (Ο.Ε. και άλλες σχετικές βλακείες) ώστε να πληρώνουμε λιγότερα. Φώναξα ότι ένα επάγγελμα με βεβαιωμένα κατά 100% τα έσοδα του, θα συνθλιβόταν από το φορολογικό σύστημα που στηρίζεται στη λογική ότι οι επαγγελματίες δηλώνουν μόνο το 20% κι επομένως ένας συντελεστής 40% ουσιαστικά τους επιβαρύνει με μόλις 10% που είναι και, δημοσιονομικά, το ζητούμενο. Με πραγματικό όμως 40% διαλύεσαι! «Παράπλευρες απώλειες» σχολίαζε απαθέστατο το Υπουργείο Οικονομικών. «Τι να κάνουμε; Άλλωστε κι εσείς δεν μας ζητάτε απαλλαγή από τα Βιβλία. Το μόνο που προτείνει η δική σας πλευρά, στις διαπραγματεύσεις μας, είναι ένα τεκμαρτό ποσοστό εξόδων χωρίς παραστατικά» συμπλήρωναν! Το κατάγγειλα στη Γ.Σ.. «Ο.Ε.» μου απαντούσαν οι επιτήδειοι. «Ουαί και αλί» έλεγα εγώ. Τώρα ξέρουμε πως χωρίς τα Βιβλία, δεν θα μπορούσε καν η ΟΠΑΠ να προτείνει τα Halls. Γιατί βεβαίωση η ΟΠΑΠ μπορεί να βγάλει μόνο στο Hall. Αλλά το μερτικό του πράκτορα από το Hall μόνο με παραστατικό ΚΒΣ μπορεί να περάσει στην ατομική δήλωση και άρα το Βιβλίο Εσόδων - Εξόδων (για να πληρούται η προϋπόθεση «μέσω των πρακτορείων») ήταν το πρώτο μέρος του σχεδίου για τα Halls. Κι αυτό κάποιοι του Δ.Σ. το γνώριζαν. Και συμφωνούσαν! Έβαλαν και κάποιους να φωνάζουν για το …«ένα ευρώ»! Και η Γ.Σ. έγινε μπάχαλο και έπεσε στην παγίδα της «εν λευκώ εξουσιοδότησης». Ακολούθησε τον επόμενο μήνα και δεύτερη έκτακτη Γ.Σ.. Αυτή τη φορά το κόλπο που χρησιμοποίησαν για να μη βγει ψήφισμα ήταν να βγουν μπροστά οι «τεχνοκράτες συνδικαλιστές» και να θέσουν ξαφνικά θέμα «κλιμακωτής προμήθειας»! Μύλος πάλι η συνέλευση που είχε συγκληθεί για το …«φορολογικό»! Πάλι δεν βγήκε απόφαση! Αναγκάστηκα να πάρω μέρος στη τρίτη κατά σειρά ΓΣ. Για να βγει επιτέλους αποτέλεσμα. Και βγήκε το ψήφισμα του Γενάρη του 2011. Που κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει. Κι όμως ήταν ΛΑΘΟΣ!

Υπηρέτησα τη Γ.Σ. από τη θέση του Προέδρου. Από τα τερτίπια των επιτήδειων δεν ήταν δυνατό να παρασυρθώ. Ψήφισμα βγήκε και μάλιστα κρυστάλλινο. Όχι στο ίντερνετ, όχι στις κάρτες κλπ. Που όμως ήταν το λάθος; Ότι το ψήφισμα ήταν μόνο σωστό. Την πλειοψηφία των συνέδρων ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΞΕΦΡΑΖΕ. Οι περισσότεροι πήγαν εκεί για να «αποφασίσουν» το πώς θα γλύτωναν οι ίδιοι από την επερχόμενη καταστροφή του κλάδου. Στον καιάδα ας πήγαιναν οι υπόλοιποι. Πως όμως θα τολμούσαν να αντικρούσουν την πρόταση μου; Έκαναν την πονηριά να μη διεκδικήσουν καν τις πραγματικές τους θέσεις και ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ.

Φέτος δεν μπορούσε να επαναληφθεί το ίδιο λάθος. Πάλι βέβαια πίεσα για έκτακτη Γ.Σ.. Όσο κι αν τη φοβόταν το Δ.Σ., σαν το διάολο το λιβάνι, δεν μπορούσε να ξεφύγει. Και αναγγέλθηκε η Γ.Σ.. Αυτή τη φορά όμως ολοκλήρωσα την παρέμβαση μου απλά και μόνο με την κατάθεση «πρότασης ψηφίσματος». Θα ήταν οι ίδιοι οι σύνεδροι ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΟΙ που θα κατέληγαν στο τι οι ίδιοι ήθελαν πραγματικά. Θα το έβρισκαν μόνοι τους και αβοήθητοι. Τη Γ.Σ. απλά την παρακολούθησα.

Οι μάχες κερδίζονται μόνο όταν ο επικεφαλής είναι «ένας» και κρατά τον απόλυτο έλεγχο. Όμως για να κερδηθεί ο πόλεμος πρέπει οι επικεφαλής να είναι «πολλοί» ή έστω να υπάρχουν πολλοί που μπορούν να σταθούν σε αυτή τη θέση. «Ένας» δεν είναι ούτε αρκετός ούτε κι είναι φρόνιμο να τον εμπιστεύεσαι. Η σκυτάλη τρέχει πιο γρήγορα από τον μαραθωνοδρόμο. Τα λάθη είναι στιγμιαία και διορθώνονται από τη συνολική προσπάθεια. Ήρωες μπορούν να γίνουν μόνο οι μαραθωνοδρόμοι βέβαια, όμως συχνά κάποιοι από αυτούς δεν τερματίζουν καν! Στον πόλεμο που έχουμε μπροστά μας, τέτοια πολυτέλεια ενδεχομένου δεν μπορούμε να τη διακινδυνεύσουμε.

Τις δυο μέρες της Γ.Σ. βαρέθηκα να το ακούω. «Αν δεν είχες φύγει…». Βλακείες. Ο καθένας παίρνει το αγκωνάρι του και το βάζει στο γιοφύρι που χτίζουμε. Αν επιμείνει να είναι αυτός που θα βάλει και την πρώτη και τη τελευταία πέτρα, για να καμαρώνει τον εγωισμό του, τότε τα χρόνια μιας ζωής δεν φτάνουν να αποσωθεί το γιοφύρι. Και το χειρότερο. Αν κάνεις τα σχέδια μόνος σου από αρχή μέχρι το τελευταίο λιθάρι, τότε, ακόμη κι αν η πορεία σε βγάζει λαθεμένο, είσαι τόσο κουρασμένος που αποκλείεται να παραδεχτείς το λάθος σου και να αλλάξεις μεσοστρατίς σχέδια. Πιστέψτε με. Ξέρω τι λέω. Γι’ αυτό και οι βολές μου σε όσους στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες.

Φυσικά και χρειάζονται συνέχεια φρέσκα μυαλά. Ρωτήθηκα αν πρέπει τουλάχιστον τους νέους (ηλικιακά ή στην ακολουθία) να τους στηρίζουμε βήμα - βήμα με τις διδαχές μας. Και απάντησα ξεκάθαρα. Μπορεί έτσι να αποφεύγονται λάθη τακτικής αλλά αν οι διδαχές είναι πιο ισχυρές από τους διδασκόμενους, τότε το «νέο» θα πνιγεί και δεν θα αναδειχτεί ποτέ. Θα κρυφτεί στη μίμηση.

Τι μένει λοιπόν; Να αφήνεις πίσω σου συνταγές; Όχι. Μόνο να δώσεις τα κατάλληλα εργαλεία. Τα εργαλεία για να καταλήξουν πιο εύκολα στα δικά τους συμπεράσματα οι επόμενοι. Μέχρι πριν ένα χρόνο παρέδινα χέρι με χέρι τις επιστολές μου στους σημερινούς οδηγητές. Τις πετούσαν στα σκουπίδια, όμως καθόλου δεν μ’ ένοιαζε. Ας έκαναν αυτό που οι ίδιοι πίστευαν σωστό και αν δεν χρειάζονταν βοήθεια, τόσο το καλύτερο. Μέχρι που αντιλήφτηκα ότι τα λάθη δεν οφείλονταν όλα σε «απειρία» και ίσως κάποιοι ξεστράτιζαν με σκοπό. Βγήκα και το είπα. Ο κόσμος ξενίστηκε. «Γιατί δεν τα έλεγες πιο πριν;» ρωτούσε. «Τα έλεγα, αλλά όχι δημόσια», απαντούσα. Τώρα αναγκάζομαι να τα δημοσιεύω. Όμως αυτό θυμώνει την ΠΟΕΠΠΠ. Κατάθεσα με την ώρα μου ένα σχέδιο ψηφίσματος, ως εργαλείο να βοηθηθεί η Γ.Σ. στις αποφάσεις της. Σε καμιά περίπτωση δεν σκεφτόμουν να υποδείξω τις αποφάσεις. Ας το άλλαζαν όπως αυτοί ήθελαν. Ας το έκοβαν και το έραβαν όπως τους βόλευε. Εδώ μας λέει αυτό, εμείς θέλουμε το άλλο. Κι έτσι σιγά – σιγά (μέσα από την κριτική και την αντιπαράθεση) να κατέληγαν στο δικό τους κείμενο. Εργαλείο ήταν η πρόταση μου κι όχι υπόδειξη. Ακριβώς για να μη συμβεί ότι ζήσαμε το διήμερο στην Αθήνα.

Η πρώτη μέρα μπλοκαρίστηκε ολόκληρη από την επίδειξη της ΟΠΑΠ. Με έξοδα της ΠΟΕΠΠΠ η ΟΠΑΠ βρήκε έτοιμη αίθουσα και κοινό να προπαγανδίζει 3 ώρες τα σχέδια της. Η συνεδρίαση ξεκίνησε με αδικαιολόγητη καθυστέρηση, τελείωσε πριν την προγραμματισμένη ώρα λήξης της πρώτης μέρας, το Δ.Σ. δεν κατάθεσε εισήγηση, οι σύνεδροι δεν ήξεραν επί ποιου θέματος να τοποθετηθούν αφού ούτε η σειρά των θεμάτων δεν είχε τακτοποιηθεί, τελικά μίλησε μόνο η ΟΠΑΠ και φύγανε όλοι στις γύρω ταβέρνες να συνεδριάσουν κατά μικρές ομάδες. Χείριστος σχεδιασμός.

Και η δεύτερη μέρα τα ίδια. Πάλι χωρίς εισηγήσεις, 4 λεπτά χρόνος στους συνέδρους να μιλήσουν (με δικαιολογία πως είχε φάει τον χρόνο η ΟΠΑΠ!), τα μέλη του Δ.Σ. σηκώνονταν και κατάθεταν αλληλοσυγκρουόμενες προτάσεις (ομόφωνα;) και ξανά διάλλειμα να συνταχθεί το ψήφισμα (ούτε αυτό ήταν έτοιμο για να προστεθούν οι τροποποιήσεις). Τα αποτελέσματα; Μια τρύπα στο νερό. Ήδη τα μέλη του Δ.Σ. ξαναγύρισαν μέσα στις γιορτές στην Αθήνα και στην ΟΠΑΠ. Πήγαν για να ξανακούσουν από τον Σπανουδάκη τα ίδια κι απαράλλαχτα περί Halls! Απόδειξη πως το δήθεν Ψήφισμα, ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΠΕΙΣΕ. Στα παλιά τους τα παπούτσια το έχουν γραμμένο όλοι.

Στις γιορταστικές ευχές που δέχτηκα αρκετές αυτές τις μέρες, κλήθηκα να απαντήσω πολύ συχνά και στο ερώτημα γιατί δεν μίλησα για τη Γ.Σ.. Και απαντούσα πως «δεν ασχολούμαι με νεκρά πράγματα». Σήμερα το εξηγώ. Αλλά όχι με πολύ ανάλυση. Πιο πολύ με «ιστορίες»…

Το ιερατικό παραμύθι της Γυναίκας του Λοτ το πρωτοδιδάχτηκα στα 1965. Την ιστορία της άδολης που έγινε στήλη άλατος σαν έστρεψε πίσω τη ματιά στο σπιτικό της, το παραδομένο σε θεϊκή μανία καταστροφής κι εκδίκησης της σαρκικής χαράς. Χρειάστηκαν 47 χρόνια για να καταλάβω το νόημα του παραμυθιού. Με βοήθησε σ’ αυτό το ομότιτλο μυθιστόρημα της Ιωάννας Μπουραζοπούλου και μια σούπα τσιμπημένη στο αλάτι, παραλίγο αιτία πνιγμού ενός βοσκού δίπλα στο κύμα.

Η πιο πετυχημένη δολιοφθορά που κατάφεραν οι άρπαγες ενάντια στη βούληση των πολλών, έγινε από τα χειραγωγημένα ΜΜΕ των εκδοτών που λυμαίνονται τα δημόσια έργα. Βομβαρδιζόμαστε με συνεχείς καταγγελίες ατιμώρητων σκανδάλων και μας πείθουν όχι για την πληθώρα τους (δήθεν σκοπός των καταγγελιών) αλλά για το συνηθισμένο της τελικής ατιμωρησίας τους. Η επιβολή στην κοινή γνώμη πως «το συνηθισμένο είναι και φυσιολογικό», αποτελεί το βασικό στοιχείο του αναισθητικού για τη λοβοτομή του κοινού νου, αποτρέποντας κάθε αντίδραση στην αναίσχυντη επιδρομή των ελαχίστων πάνω στα φυσικά δικαιώματα των πολλών. Και το χειρότερο είναι πως, πια, οι περισσότεροι των πολλών αγωνίζονται ατομικά, όχι για να κόψουν το χέρι του κάθε άρπαγα, αλλά για να γίνουν και οι ίδιοι ελάχιστοι και να κλέβουν από τους πολλούς. Συνηθισμένο είναι κι αυτό, πλέον, άρα φυσιολογικό και βασικό συστατικό στο δηλητήριο που κατατρώγει σήμερα την αυθόρμητη ζωντάνια μας. (Η προηγούμενη γενιά καταστράφηκε από το «δεν θα βγάλεις εσύ το φίδι από τη τρύπα…»)

Από την άλλη, τώρα, «συνηθισμένο» άρα και «φυσιολογικό» βασικό συστατικό της σύγχρονης βιαστικής, πρόχειρης, κουζίνας είναι το αλάτι. Καθυστερεί την αποσύνθεση και κάνει το νεκρό να μοιάζει φρέσκο. Έλα μου ντε, όμως, που υπάρχουν και φυσιολογικοί άνθρωποι. Αυτοί το υποπτεύονται το αλάτι και κρατούν απόσταση. Γιατί έμαθαν να παίρνουν μόνο τον επιούσιο από το τραπέζι που η φύση κάθε μέρα στρώνει απλόχερα να μας φιλέψει. Δεν κάνουν ληστρικές επιδρομές στο μερτικό των άλλων. Σαν βρουν το παραπάνω δεν το αρπάζουν να το αποθηκεύσουν με σκοπό, όταν λείψει για τους πολλούς, να το μοσχοπουλήσουν σ’ όσους το χρειάζονται και δεν το βρίσκουν. Ο «άρτος ημών ο επιούσιος» δεν χρειάζεται αλάτι. Είναι φρέσκος και ολοζώντανος. Μόνο οι αποθήκες των εμπόρων είναι τίγκα στο αλάτι για να μην σαπίζουν τα μπαγιατεμένα κλοπιμαία τους.

Έχω ακούσει πολλές φορές σε σχόλια σας, όταν συνομιλώ γραπτά μαζί σας, να αναρωτιέστε πόσα λεξικά, άραγε, υπάρχουν στις βιβλιοθήκες μου. Απαντώ. Πολλά. Αλλά τις πιο σύνθετες έννοιες τις ξεδιάλυνα κουβεντιάζοντας με απλούς ανθρώπους και όχι από τα λεξικά και τα δοκίμια. Γιατί κι αυτά ερμηνεύουν τις έννοιες με άλλες έννοιες και πιο συχνά μπερδεύεσαι παρά προχωράς. Στους ανθρώπους που δεν ξέρουν το αλάτι, η γεύση του τους «καίει γλυκά». Εμείς πάλι το συνηθίσαμε τόσο, που βάζουμε και στα φρέσκα. Δεν μπορούμε να δειπνήσουμε χωρίς αυτό.

Ένα μεσημέρι τρώγαμε σε παραθαλάσσιο ταβερνάκι με φίλο βοσκό. Με το ζόρι είχε δεχτεί την πρόσκληση μου. Το έβλεπες από χιλιόμετρα μακριά πως ένοιωθε άβολα δίπλα στο κύμα. Ήταν μαθημένος στα βουνά. Πάνω στην αμηχανία του παράγγειλε …χορτόσουπα! Δεν τα πήγαινε καλά με τα ψάρια και δεν εμπιστευόταν τα κρέατα έξω από τη δική του στάνη. Με το που πήρε την πρώτη κουταλιά, τα χείλη του μαζεύτηκαν σε έναν έντονο μορφασμό αηδίας και έφτυσε τη σούπα στην άμμο. «Καίγ’» είπε και βλαστήμησε! Τον συμβούλεψα να περιμένει λίγο, να κρυώσει πρώτα. «Κρύγια είν’ αλλά καίγ’. Καίγ’ γλυκά» συμπλήρωσε. Του πρότεινα να βάλει αλάτι να μετριάσει αυτό που γευόταν ως γλυκό. «Αλάτ’;» με ρώτησε απορημένος. «Γιατί; Πόσου καιρό τόχ’ τ’ ζαρζαβάτ; Σάπιου είνι;». Τελικά το μυστήριο λύθηκε από το ίδιο τον μαγαζάτορα που αποκάλυψε πως η συνταγή του τσιμπούσε στο αλάτι. Το αλάτι ήταν που «έκαιγε γλυκά» το άμαθο στόμα, αλλά αυτό που έμεινε σε μένα ήταν η απορία του βοσκού. «Αλάτ’; Γιατί; Σάπιου είνι;». Και από τότε το αλάτι συνδέθηκε μόνο με νεκρά πράγματα. Και έτσι λύθηκε και το μυστήριο της στήλης άλατος. Η Γυναίκα του Λοτ έγινε αλάτι γιατί αναπόλησε ένα ήδη πεθαμένο παρελθόν. Και τα νεκρά πράγματα τα διατηρεί μόνο το αλάτι. Να μην κοιτώ το παρελθόν, αν είναι ήδη πεθαμένο. Αυτό μου έμεινε.

Φυσικά, με όλα αυτά, προλογίζω τα συμπεράσματα μου για την Γ.Σ. της 12 και 13 Δεκέμβρη 2011. Μπορώ να γυρίσω να την «κοιτάξω», χωρίς να κινδυνέψω από τη στήλη άλατος; Αμφιβάλλω. Γιατί τα αποτελέσματα της είναι ήδη νεκρά. Δεν παράγουν κανένα έργο. Αυτοί που αποφάσισαν για μας, στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να αποφασίσουν τίποτε.

Άλλη μια μικρή ιστορία χωρά εδώ...

Είναι κάτι γέροι θυμόσοφοι που πετούν μια κοφτή κουβέντα και συ μετά βασανίζεσαι, μια ζωή. Ο παππούς ήταν από το Τυμπάκι της Κρήτης. Έπινε με μεγάλες γουλιές το νερό και πιπίλιζε για ώρα το ποτηράκι με τη ρακί. Μέχρι που τον πιάσαμε. Στο μεγάλο ποτήρι έβαζε τη …ρακί και πιπίλιζε το νερό! Έτσι ερμήνευε τις οδηγίες του γιατρού, να πίνει συνέχεια νερό με τη ρακί για να μετριάζει την ποσότητα, αφού δεν μπορούσε να κόψει την κακιά του συνήθεια. Του είπα ότι κάνει κακό στον εαυτό και μου το ξέκοψε πως «βλάπτει μόνο αυτό που, όταν το κάνεις, ξέρεις ότι είναι κακό»! Και την άλλη φορά με παίδευε μήνες για το πόσο χρονών είναι. Όλο «εφτά» μου απαντούσε και με έσκαγε. Και κάποτε έμαθα πως ήταν ενενηντατριών και έτρεξα να τον βάλω στη θέση του. «Γιατί εσύ, όταν σε ρωτούν για το πορτοφόλι σου, λες πόσα έφαγες ή πόσα σου έμειναν ακόμη;» με αποστόμωσε! Κάποτε λοιπόν, με έβλεπε πως μ’ έτρωγε το σαράκι. Κουβέντα δεν έλεγε. Περίμενε να ανοιχτώ πρώτος. Τίποτε εγώ. Υποχώρησε εκείνος. «Είναι καλή;». Ανοίχτηκα…

«Ώστε του μπέη τον ανθό λιμπίστηκες;»
«Αυτήν»
«Τη θες πολύ;»
«Μόνο αυτήν»
«Και πως θα την κατακτήσεις;»
«Δεν ξέρω»
«Ε, άμα δεν ξέρεις το πώς, τότε σκατά τη θες. Πείσμα είναι.»

Αυτό έμαθα εκείνη τη μέρα. Πως άμα τα σχέδια σου φτάνουν μόνο στο «ναι» και στο «όχι», χωρίς το «πως», τότε κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά.

Νεκρά τα αποτελέσματα της Γ.Σ.

Ψήφισμα της Γ.Σ. για τα VLT’s: «Λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά της αρχικής πρότασης της ΟΠΑΠ σχετικά με την ανάπτυξη των VLT’s, η Γ.Σ. αποφάσισε την εισαγωγή του συνόλου των 16.500 παιχνιδομηχανημάτων μέσα στα πρακτορεία και μόνο για τα συμφέροντα των πρακτόρων, με προμήθεια επί της μικτής κερδοφορίας όπως και στα υπόλοιπα αριθμολαχεία. Η Γ. Σ. αποφάσισε επίσης τη διεκδίκηση των υπόλοιπων 18.500 μέσω των πρακτόρων. Παράλληλα η Γ.Σ ζήτησε τον ορισμό εκπροσώπων της Ομοσπονδίας στη διαμόρφωση του κανονιστικού πλαισίου των τυχερών παιχνιδιών».

Πως; Που είναι το «πως»; Δεν το λέμε αλλά, αυτή τη φορά, σαφέστατα το εννοούμε. Πάλι φυσικά με «εν λευκώ εξουσιοδότηση του Δ.Σ. να τα διεκδικήσει διαπραγματευόμενο». Κι αν βρεθούν ξανά «στη γνωστή αδιαλλαξία της ΟΠΑΠ», τότε …βλέπουμε. Θα κάνουν «εν λευκώ» υποχωρήσεις ώστε να υλοποιηθεί «όσον το δυνατό πιο ρεαλιστικά» η απόφαση της Γ.Σ.! Γι’ αυτό προστέθηκε το νομικό τερτίπι «τα 16.500 παιχνιδομηχανημάτα μέσα στα πρακτορεία και μόνο για τα συμφέροντα των πρακτόρων»; Ώστε αν η ΟΠΑΠ επιμείνει στα Halls με κάπως διαφοροποιημένη προσφορά που το Δ.Σ. θα κρίνει ότι είναι «προς τα συμφέροντα των πρακτόρων», τότε να πει «ΝΑΙ» και να είναι (τυπικά) μέσα στα όρια του ψηφίσματος; Γι’ αυτό γράφτηκε «Λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά της αρχικής πρότασης της ΟΠΑΠ σχετικά με την ανάπτυξη των VLT’s»; Αρχική πρόταση; Καλούμε με αυτό την ΟΠΑΠ να επανέλθει με επόμενη; Την αναμενόμενη; Γι’ αυτό και η ΟΠΑΠ κάλεσε άρον - άρον μέσα στις γιορτές το Δ.Σ. σε επαναδιαπραγμάτευση; Καμιά, έστω απλή, αναφορά στο ψήφισμα για υποχρέωση του Δ.Σ. οργάνωσης αγωνιστικών διεκδικήσεων, με χρονοδιάγραμμα και εμπεριστατωμένο σχέδιο δράσης. Ακόμη μια απόφαση «λάστιχο»;

Με ποιο ωράριο θα παίζονται τα VLT’s στα πρακτορεία; Άγνωστο… Αν το ωράριο υπερβαίνει «το σύνηθες ωράριο της εμπορικής αγοράς», διεκδικούμε μεγαλύτερη αμοιβή για εκείνες τις ώρες; Άγνωστο… Τουλάχιστον ξέρουμε τι αμοιβή αποφάσισε να διεκδικήσει η Γ.Σ.; Απάντηση: «προμήθεια επί της μικτής κερδοφορίας»! Που πήγε το σαφέστατο 30%; Το παζαρεύουμε κι αυτό με «εν λευκώ εξουσιοδότηση»; Θα πείτε πως θα ήταν πλεονασμός αφού αμέσως μετά συμπληρώνει «όπως και στα υπόλοιπα αριθμολαχεία». Αλλά γιατί, ειδικά στο Στοίχημα, γίνεται συγκεκριμένη αναφορά «ως προς την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού της προμήθειας στο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, αποφασίσθηκε, η υιοθέτηση της πρότασης της επιτροπής παιχνιδιών της ΠΟΕΠΠΠ για μεικτό κέρδος 30% επί της μαθηματικής κερδοφορίας (θεωρητικό margin) ανά μήκος στήλης»; Τυχαία στα VLT’s και στα αριθμολαχεία δεν γίνεται λόγος για το συγκεκριμένο 30% αλλά μένει μόνο το γενικό «προμήθεια επί της μεικτής κερδοφορίας»; ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ. Που πήγε η μέχρι τώρα ρητή εντολή διεκδίκησης του 30% για ΚΑΘΕ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ παιχνίδι; Κι αυτό εκ παραδρομής;

Τι θα γίνει αν η ΟΠΑΠ ξεκινήσει τα Halls με τους πράκτορες που τα καλοβλέπουν και ακόμη και μέσα στο Δ.Σ. κάποιοι τα ορέγονται; Δεν ακούγατε τις επίμονες ερωτήσεις τους προς την ΟΠΑΠ για τα Halls; Πέντε ώρες ρωτούσαν για τις λεπτομέρειες των Halls. Και θέλουν να μας πείσουν πως ομόφωνα είπαν «ΟΧΙ στα Halls»; Όσοι ήσασταν εκεί, δεν το είδατε; Δεν ήταν το συμβατικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα μας ως του «σε κάθε περίπτωση, μοναδικού φυσικού δικτύου της ΟΠΑΠ» που οδήγησε στην απόφαση για «εισαγωγή του συνόλου των 16.500 παιχνιδομηχανημάτων μέσα στα πρακτορεία». Ήταν απλώς λαθεμένη η πρόταση της ΟΠΑΠ; Αν, αντί για 50% επιδότηση κατασκευής, πρότειναν να πάρουν υπαλλήλους στα Halls της ΟΠΑΠ όσους πράκτορες πουλήσουν τα πρακτορεία τους στο μαύρο χρήμα της αγοράς (φυσικά με δέσμευση παράβλεψης της σύμβασης για 15ετίες, συνεχή λειτουργία τα τελευταία χρόνια, απαγόρευση ταυτόχρονης μεταφοράς κλπ κλπ) και τα 40.000 ευρώ τα υπόσχονταν μισθούς στους ξεπουλημένους αντί για συμμετοχή στο κόστος λειτουργίας, τότε ένα βροντερό «ΝΑΙ στα Halls της ΟΠΑΠ» θα ακούγονταν στην αίθουσα.

Δεν είπε όχι στα Game Halls η ΓΣ. Είπε όχι στον τρόπο που πρότεινε την οργάνωση τους η ΟΠΑΠ.

Δεν σηκώθηκαν με παρρησία οι σύνεδροι να ξεκαθαρίσουν τι θέλουν (παρρησία = Ελεύθερη έκφραση και υποχρέωση όλων των συμμετεχόντων να πάρουν τον λόγο). Για τον απλούστατο λόγο πως ούτε το Δ.Σ. ήξερε τι ήθελε. Γι’ αυτό και το ψήφισμα κατέληξε σε νεκρό γράμμα.

Τώρα οι αντιπρόσωποι γνωρίζουν με το νι και με το σίγμα την πρόταση της ΟΠΑΠ. Θέλει να κάνει τα Halls και τις κάρτες, ως αρχή πλήρους αντικατάστασης του δικτύου των πρακτορείων μας. Και είναι διατεθειμένη να επενδύσει χοντρά σε αυτό. Χωρίς τη δική μας αυτοκτονική συγκατάβαση ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΜΙΜΟ δικαίωμα να τα κάνει. Αν μπορούσε θα τα είχε ήδη ξεκινήσει.

Αν το Δ.Σ. και οι αντιπρόσωποι δεν ξέρουν τι να απαντήσουν (και απόδειξη πως δεν ξέρουν είναι ακριβώς ότι δεν καθόρισαν το πώς θα διεκδικήσουν τα αποτελέσματα του ψηφίσματος) τότε ας ξαναγυρίσουν στη βάση να ρωτήσουν τον κάθε πράκτορα. Να ξαναρχίσουν οι κατά τόπους συνελεύσεις και σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι συγκεντρώσεις στους κεντρικούς. Αλλιώς μπροστά δεν θα πάμε. Δεν είναι δυνατό να διατείνεται η ΠΟΕΠΠΠ πως είπε «βροντερό» όχι και η συνεργάσιμη με την ΠΟΕΠΠΠ «στήλη των πρακτόρων» να προπαγανδίζει ακόμη και στο προτελευταίο της φύλλο την «απορριφθείσα» πρόταση της ΟΠΑΠ! (αποκαλεί δε την ΠΟΕΠΠΠ …«παράνομη» και σίγουρα πρόκειται για τον περίφημο δαίμονα του τυπογραφείου, αλλά…)

Πολύ σύντομα θα κληθούν οι αντιπρόσωποι να ξαναποφασίσουν. Αυτή τη φορά υποχρεούνται να ξέρουν τι θέλουν. Ας ρωτήσουν έναν – έναν τους πράκτορες που εκπροσωπούν.

Κίμων Κλωνάρης